නමක් නෑ ඕයි.

ඔපීසියෙ වැඩ ඉවර වෙලා බෑග් එකත් උස්සගෙන පාරට බහිනව. හවස් වෙලා. අහස රතු පාටයි. වටපිටාවෙ ලයිට් එකට පිස්සු හැදෙනව. බෑග් එක අස්සට අත දාල කැමරාව එළියට ඇදල ගන්න හිතුණත් ටික වෙලාවකින්ම ඒ හිතිවිල්ල එතනම මැරෙනව.

මහන්සියි. දවසම එක තැන ඉඳගෙන ලැප්ටොප් එකේ ඔලුව ඔබාගෙන හිටියම ඔහොම තමා.

“මචං මං යනව!“

“හරේ. ටටා.“

අසිත ගෙදර දුවනව. ළඟදි බැඳපු හින්ද පොරට ගෙදර දුවන්න තියෙන්නෙ පුදුම හදිස්සියක්. පොර නොපනී ගියාට පස්සෙ මං පාර දිහා බලාගෙන ඉන්නව.

කලාතුරකින් දකින ජැගුවාර් එකක් වංගුවෙන් හරවල පාරට දානව. ඒ දිහා කෑදරකමෙන් බලාගෙන ඉඳල පාර පනින්නෙ කලර් ලයිට් වල රතු පාට පත්තු වුණාම. පාර මැද පොලිස්කාරය නලාවත් ගගහ නැටුම් නටනව. අලුත්ම අලුත් බෙන්ස් එකක් ගත්තු පොරක් කොහිල හොයන්න යන්න හරවනව. මං උගෙ පාර බ්ලොක් කරන හින්ද ඌ හෝන් එකෙන් සිම්පනියක් ගහනව.

යකා. ඌ යනව අත් දෙක වන වන. වීල් එක අල්ලගනින් බූරුවො.

බස් නවත්තන්නෙ මෙතන. වැඩ ඉවරවෙලා ගෙවල් වල බෝඩිං වල යන කට්ටිය බස් එනකල් ඉන්නෙ. ගොඩක් අයගෙ මූණු වල මහන්සි පාට පෙනුනට ගොඩක් අය ඉන්නෙ හිනාවෙලා. කට්ටියක් ෆෝන් වල එල්ලිලා. කට්ටියක් තමන්ගෙ සිග්නිෆිකන්ට් අදර් එක්ක කතාව. කට්ටියක් යාලු මිත්‍රාදීන් එක්ක කතාව.

කතාකරපල්ලා. හිනාවෙයල්ලා. ජීවත් වෙන ටික කාලෙටනෙ.

මං ඉයර්පෝන් දෙක කනේ ගහගන්නව. කන් දෙක අස්සටම යන හින්ද ඊටපස්සෙ වටපිටාවෙ සද්ද ඇහෙන්නෙ නෑ.

“Well the night I was born, lord I swear the moon turned to fire red…”

ඉඩ තියෙන බස් එකක් එනව. මං දුවල ගිහින් නගිනව.

කොන්දොස්තරගෙ කට හෙලවෙනව පේනව. පොර අහන්නෙ කොහාටද යන්නෙ කියල.

“නුගේගොඩ.“

පොරට මං කියන එක ඇහෙන්නෙ නෑ. මටවත් ඇහෙන්නෙ නෑ. ඊටපස්සෙ ටිකක් හයියෙන් කියනව.

“නුගේගොඩ!“

ඌ ඉතුරු රුපියලක් දෙනව. හිත හොඳ එකා. හැම එකාම ඔහොම රුපියල දෙන්නෙ නෑ. මූට අවුරුද්දට සරමක්වත් අරන් දෙන්න ඕන.

“Well the mountain lions found me there waiting, and set me on the eagles wing…”

පාට පාට ලයිට්. ජනේලෙ අයිනෙ හුළං වදිනව. දාඩිය. හුළං පාරට අතුරුදන් වෙනව. සනීපයි.

“’cause I’m a million miles away, and at the same time I’m right here in your picture frame”

එකෙක් මට ඇඟිල්ලෙන් අනිනව. බැලින්නං කොන්ද.

“ඇයි ඕයි?“

“මේ නුගේගොඩ.“

“ඉතින්?“

“බැහැපන් යකෝ.“

මං බහිනව. තොට අවුරුද්දට සරමක් හම්බෙන්නෑ යකෝ!

—

පොටෝ එක: http://www.flickr.com/photos/malinthepix/5384563043/